Dawny kościół OO. Paulinów, obecnie kościół XX. Jezuitów w Starej Wsi został wzniesiony w latach 1728-1760 z fundacji biskupów przemyskich Aleksandra Antoniego Fredry i Wacława Hieronima Sierakowskiego. Ze względu na wybitne walory architektoniczne kościół wraz z zabudowaniami klasztornymi należy do najcenniejszych założeń późnobarokowej architektury sakralnej w Polsce południowo-wschodniej.
Wyposażenie wnętrza jest jednym z najcenniejszych zespołów sztuki sakralnej z XVIII wieku w tej części kraju. W zakrystii kościoła zachowane są późnobarokowe malowidła datowane na 1760 rok. Są to sceny figuralne o tematyce biblijnej, w iluzjonistycznych obramieniach. Zakrystia w 1895 roku została przedłużona przez dobudowanie od strony północnej dodatkowego przęsła, wg projektu Stanisława Krzyżanowskiego. W 1895 roku w nowej części zakrystii malarz lwowski Józef Heinroth wykonał polichromię według rycin Gustawa Dore do Biblii.
W roku bieżącym rozpoczęto prace przy tychże malowidłach i wykonano ich pierwszy etap, który objął dwa przęsła po stronie północnej, ze scenami figuralnymi w ścianach tarczowych: „Chrystus uzdrawiający niewiasty kananejskie” oraz „Arcykapłan Achimelech i Dawid”, wraz z iluzjonistycznymi powierzchniami pomiędzy nimi. Malowidła były przedmiotem prowadzonych prac w latach 70-tych XX wieku.
W toku obecnie przeprowadzonej konserwacji malowidła oczyszczono z warstw brudu, usunięto również retusze z ostatniej konserwacji. Oryginał zachowany był bardzo dobrze i wymagał minimalnych retuszy w obrębie ubytków i przetarć. W ogólnym odbiorze malowideł uwagę zwracają bardzo mocne biele, nakładane impastami. Oryginał wykonany jest w mokrym fresku i wykańczany na sucho. Biele te są zamierzeniem autorskim, jako że dekoracje powstały w ciemnym i niskim wnętrzu, zaś zastosowanie tak kontrastowych barw miało za zadanie zwrócenie uwagi na najważniejsze aspekty przedstawień.
Ciekawostką są ślady w dolnej partii sceny z Chrystusem, którymi są odbite w tynku palce artysty.
